Artık İçtiğimiz suya kadar interneti kullanarak söylediğimiz bir dünyadayız!
Yediğimiz içtiğimiz, yaşam faaliyetlerimizin tümü internet üzerinden gerçekleştirmeye başladık.
Bu durum tabi ki de sadece bizim rutinlerimize değil duygusal ilişkilerimize de yansıdı.
Uzun süredir insanlar duygusal ilişiklerini de internet üzerinden gerçekleşti. Herkes kendini olduğu gibi değil olmak istediği gibi gösteriyor.
Gerçek kişiler kim?
Bizim gerçeğimiz ne?
Biz kimiz ve karşımızda ki kim?
Bunlara cevap arayarak geçen zamanla uğraşmaya başladı!
Ee bu durum bizim mental sağlığımızı da etkilemeye ve tembelliğe de itti.
Ki zaten biz tembel bir çağın tembel insanları olduk!
Araştırmaz, öğrenmez, mesajdan başka bir şey de okumaz olduk!
Şarkılar anlamsızlaştı, ilişkiler sanırım bunun sonu yavaş yavaş hayatımızın anlamsızlaşması olacak!
Üzülmeyelim mi halimize?
Üzülmek yetmez biraz da çabalamayalım mı?
Dijitalleşmenin getirdiği yalnızlıkları bir sahil, bir kitap belki de bir kurs gidermesin mi?
Ekonomik olarak rahat olmadığımızın farkındayım ama yürümeyi, kütüphaneye gitmeyi, kamusal kursları keşfetmeyi hatırlamayalım mı?
Bence artık ekranlar kapansın ve gözler dış dünyayı görsün. Aynı masada oturduğumuz arkadaşlarımız bizi görsün attığımız reelsleri değil!
