Bağcılar ilçesinde yaşanan elim olaydan sonra bağımlılık sorunu, artık toplum olarak görmezden gelinemeyecek, halının altına süpürerek gizlenemeyecek bir gerçekliğimiz haline geldi maalesef.
Hayatlarımız bu sorundan dolayı yaşanılmaz ve baş edilemez bir hal almaya başladığında sağlıklı kararlar alıp bunları uygulayabilecek bir ruh halinden de uzaklaşıyoruz doğal olarak.
Nasıl bir sorunla karşı karşıya olduğumuzu anlamak ve bizi sağlıklı düşünmekten alıkoyan psikolojik yıkımı durduracak arayışa girmek yerine, bağımlı bireyle hiçbir sonuç alamayacağımız bir boğuşma sürecine giriyoruz.
Bütün çabamız hastaneye yatırmak üzerine yoğunlaşıyor. Hastane sürecinden sonra bizi ve bağımlı yakınımızı bekleyen problemlere ilişkin en ufak bir fikrimiz ve planımız olmaksızın hem de.
Sorunun bütününe dair bir bakış açısı yakalayamadığımız sürece bir kör karanlıkla boğuşmaya devam ediyoruz ve geldiğimiz nokta maalesef kocaman bir umut yitimi, öfke, çaresizlik ve yalnızlık hissi.
Bunları yaşıyor olmamıza rağmen farkında olmadan kestirme yol arayışı ve kolaya kaçan çözüm peşinde koşmaktan kendimizi bir türlü alıkoyamıyoruz.
Bağımlı bireyi kurtarmaya yönelik iyi niyetli ama bilinçsizce çabalarımızı durdurup, önce kendimizi bu sarmalın girdabına kapılmaktan, karanlıktan ve karmaşada kaybolmaktan koruyacak çözüm arayışlarına yönelmemiz kritik öneme sahip bence.
Yani destek arayışına kendimizden başladığımızda ancak süreci doğru bilgiler ışığında yapılandırabiliriz. Biz bağımlı yakınları kendimizin iyileşme sürecine dair bir ilerleme kaydedebilirsek, bağımlı yakınımızın iyileşme sürecine yönelik doğru adımlar atmasına destek olabiliriz.
Hastane sürecinin, profesyonel destek sürecinin ve kendine yardım grupları sürecinin ne olduğunu anladıkça ve bu süreçlere ilişkin neler yapabileceğimizi kavradıkça yani bir durup, soluklanıp karanlığa gözümüzün alışmasına fırsat verdikçe çıkış yolunu bulma şansımız olur.
Aslında gücümüz olmadığı için değil, doğru bilgiyle inşa ettiğimiz bir yol haritamız olmadığı için yol alamayız.
