Yaşamın
savaşmak, alet edevat yapmak, üretmek, düşünmek, gibi onlarca şekilde
tanımlandığını okumuştum ama gözlem yaparak, olanları analiz ederek, düşünerek
toplumun içinde yaşadıkça çok daha fazla şekillerini öğrenmeye başladım.
Önce,
Temmuz'da başlayan yaz tatili dönemi, bayramlar, yerel toplantılar falan derken
Eylül geldi ve 11'inde YAYED (Yerel Yönetim Araştırma Yardım ve Eğitim Derneği)
Genel Kurulunu yaptık ve yeni dönemin Yönetimini belirledik.
2021-22
sezonu YAYED çalışmaları açısından çok yararlı geçecek.
Geri dönüş
programını bir gün erteleyip pazartesi de Ankara'da kalıp SDD'nin (Sosyal
Demokrasi Derneği) yeni yerini ziyaret edip, sayın Başkan Atilla Candır ile 2
Ekim'de yapılacak genel kurul toplantısını konuştuk.
Dönem
dönem kaldığım bir kıyı kasabasında ki "sivil toplum" organizasyonun
çağrısını önemseyip, 14 Ekim sabahı orada oldum.
Bilindiği
üzere yaz dönemi, ülkemin birçok yerinde orman yangınları vardı. O yörede ya da
bu yörede, o köy, kasaba dağlar demeden elimizden geldiğince koşturduk.
Gerçekten
bu ülkemin sade yurttaşları ile ne kadar gurur duysak azdır. Herkes, her yörede
ekmeğinden, aşından, harçlığından bir parçasını mağdurlar ile paylaşmak için
yırtındı.
Gençler,
hep genç kalanlar, her zaman sizlere güvenim tamdı ama bu kez bir kez daha
gurur duydum.
Yasakmış,
genelgeler varmış. İleride yanan canları varken, hani Nazım Hikmet'in 1925'de
dediği gibi;
"....
...Bize karşı koyanlar,/ Karşı koymuş demektir:/ Maddede hareketin,/ yürüyen
cemiyetin/ ezeli kanunlarına./ Sükun yok,/ hareket var/ bugün yarına çıkar/
yarın bugünü yıkar/ ve durmadan/ akar/ akar/ akar.
Biz bugünün kahramanı,/ yarının/ münadisiyiz/ Biz durmadan akan,/ yıkıp yapan/ akışın/ çizgilenmiş sesiyiz./ Biz,/ adımlarını tarihin akışına uyduran/ emelleri çöken emperyalizme vuran,/ yarını kuran-/ -larız." evet ya,
"...
O duvar,/ o duvarınız,/ vız gelir bize vız!" diyerek, o yolu kapattılarsa,
öteki yolu bulup açtık ve vardık halkın yanan yüreğini sarmaya, üşüyene yorganı
olmaya, susuzluktan çatlayan dudağına bir damla su olmaya.
Dedim ya,
14 Eylül günü, o turistik kasabanın sivil toplumunun ve yangın ile mücadelede
en önde yer alan resmi kurumunun yetkileri ile bir toplantı yapılıp
değerlendirmeler yapılacaktı.
Yangınlar
sönmeye başlamış ve oraların ne olacağı ve nasıl yeşillendirileceği gibi
konular kamuoyunda tartışılmaya başlanmıştı.
Uzun
yıllar bürokrasinin en alt kademesinden en tepe noktasına kadar görev almış
birisi olarak, kamudan ayrıldıktan sonra da sivil toplumun içinde yer
aldığımdan, her iki tarafında biri birine bakışını çok iyi bildiğimden, ilgili
kamu kuruluşunun yetkilileri ile biraz da sorunlu olsa da, bürokratik bir
tanıtım ile görüştüm ve kamuoyunu bilgilendirmelerinin iyi olacağını
konuşmuştum.
Böyle bir
tanışıklıktan sonra, o salonda olmamak olmazdı.
Yine halkımızın
gün görmüş, her toplumsal olaya duyarlı orta yaş ve üstü kesimi özellikle de
kadınlar oradaydı.
Olayın
tarafı kamu kurumu da, en yetkilileri ile birlikte oradaydı.
Hoş beşten
sonra, konuşmalar geçildi.
Ve o ana
kadar çok güzel olan her şey, konuşmanın özgürlük sanıldığı bu ortamlarda
olduğu gibi, yanlış kişilere yanlış sorular ile sürdü.
Örnek,
orman ile ilgili bir kamu kurumunun taşra teşkilatının en uç yetkili ve
görevlilerinden, merkez ve il sorumlularına sorulması gereken soruları, hesap
sorar derecede sormanın gerginliği Allahtan, yetkililerin ağırbaşlılığı
sayesinde güzel bir şekilde sonuçlandı.
Peki
sonuç?
İşte sorun
bu.
Yangının
başladığı günler aynı sivil toplum organizasyonu yerel yönetimin sağladığı
yerde kalabalık bir toplantı yapmıştı. Orada da herkes konuşmuştu ama
"öz" denilen olaydan çok seçmene selam ile geçmişti ve katılanların
kafalarında sorular ile gitmişlerdi.
Nitekim,
bir iki gün sonra yapılacak kamuoyu bilgilendirme basın açıklamasına bir avuç
insandan başka kimseler gelmemişti.
Bu
toplantının bir dahası yapılır mı bilemem. Ama bu tür özverili çabaların
sonuçsuz kalmasına üzülüyorum.
Sebep ise,
bu tür organizasyonları yapanların iyi niyetli çabalarına karşın, toplantı
yapma süreçleri konusunda ki deneyimsizlikleri ve kalabalık sivil
organizasyonun önünde olmanın verdiği öz güven ile yapılan önerilere kulak
vermemeleri.
Hani bir
söz vardır Anadolu'da "konuşuyoruz, konuşuyoruz ama anlaşamıyoruz" ya
da "Ağzı olan konuşuyor" gibi.
Oysa Alice Harikalar Diyarında ki öyküde anlatıldığı gibi, “Nereye gideceğini bilmiyorsan, hangi yoldan gittiğinin bir önemi yoktur”.
Gerçekten, İnsanın amacının olmaması birinci sorundur, ama amacı doğru saptayamamak da bütün emeklerin, çabaların boşa gitmesini ya da istenilen sonucun alınmamasını doğurmaktadır.
İşin
ilginç tarafı, iktidar birlikte yürüdüğü yoldaş, yandaş dernek, cemaat, sivil
toplum ne var ise bir sistem içinde organize ederken;
muhalefetin
ve muhalif sivil toplumun o kadar bilinç ve entellektüelliğine karşın bu tür
bir süreç ve organizasyondan üzgünüm ki yeteri kadar bilgisinin olmaması çok
acı.
Yanan
orman alanlarının ne olacağına bakanların bile karar veremediği, verdirilmediği
bir dönemde, zurnanın zırt deliği yerde iyi niyetle görevlerini yapan
memurlardan hesap sormak akıl kârı olmasa gerek. Daha sonra böyle bir
toplantıya kim gelir ki?
İyi niyet
bilgi, sevgi ve şefkat ile büyütülür. Yoksa azalır, kurur gider.
Bu ülkede,
sivil toplumun ve muhalefetin neden yeterince büyüyüp gelişmediğini umarım
anlamışsınızdır.
İyi niyetli yurttaşların emeklerine, umurlarına, çabalarına ve paralarına yazık etmesek mi?
