GÜVENİ, YİTİRDİK Mİ?

Güven sözcüğü, yaşamımızın en olmazsa olmazlarındandır. Araştırma yapılmış mıdır bilemem ama ortalama insanların günde olmasa da bir kaç günde en az bir kere "güven" sözcüğünü kullandıklarını düşünürüm.

--Güven duy/mak/mamak, güvenilir ol/mak/mamak, güven/mek/memek gibiden başlayın, kaybetmeye, yitirmeye kadar uzar gider, içinde güven olan sözcükler gibi.

--O halde ortak bir paydada buluşmak için GÜVEN NE: başkaları ne diyor bilmem ama bizim tdk:" Korku, çekinme ve kuşku duymadan inanma ve bağlanma duygusu, itimat" diyor da başka bir şey demiyor. Eyvallah, biz de öyle kabul edelim..

--Güven, aslında bir canlının içgüdüsel duygusu.

--Bir bitki ortamına güven duymazsa çimlenmez, kök salmaz. Güven duymasına neden olacak şartlar oluşmazsa tepki vermez.

--Doğada bir hayvan, siz güven duymazsa, size yaklaşmaz.

--Bir bebek, güven duyduğu kucağa, kişiye sığınır, sarılır.

--Güven yalnız canlılar için geçerli bir olay, süreç değildir. Güven, sosyal, siyasal organizmalar içinde geçerlidir.

--Burada en önemli şey, güven duygusudur. Tarafların biri birlerine güven vermeleri ve güven duymaları ortak paydalarında kesişilir. Güven duygusunun olmadığı, insani, sosyal, siyasal, yönetsel hiç bir süreç işlemez.

--Güven duygusunun oluşmadığı hiç bir süreç sonuç alamaz. Bu yürüme bandında saatlerce yürümeye benzer. Bindiğin yerden inersin.

--O yüzden insanlar, kişisel, sosyal, siyasal ve yönetsel süreçler içinde yer almadan önce olayın taraflarına, muhataplarına güvenmek isterler.

--Maslow İhtiyaçlar Hiyerarşisi denilen tablo bir piramide benzer. Aşağıdan yukarıya doğru incelir. İnsanın "zorunlu gereksinimlerinden/fiziki ihtiyaçlar"dan başlar ve "güvenlik", "ait olma ve sevgi", "saygı" ile devam eder ve en sonunda da bunlar yerine gelmiş, gerçeklemiş ise de, KİŞİ KENDİNİ GERÇEKLEŞTİRİR. Yani, amacına ulaşır.

--Güven de böyle bir süreç ister. Önce tarafların olması gerekir, güven unsurunun olması için. Kişinin kendisine güveni bile, bir tarafa muhataplığı ile hissedilir.

--Eğitim sistemimizin, üzülerek söylüyorum ki bozulması ile toplumumuzun ayarları bozuldu. Eğitim sisteminin bozulmasını, eğitimin kötü olduğu görüşü ile söylemiyorum. Evet eğitim sistemi bozuldu ama kimin için bozuldu.

--Türbanlı diye halk çocukları okullara giremezken, birlerinin çocukları ABD ve yurtdışında okuyup, iyi eğitimler alıp Merve Kavakçılar olup, bazıları milletvekili, bazıları diplomat, bazıları bakan bile oldular. Hem de kızının başına "türban" alacak parası olmayan ana-babaların oy ve alkışları ile.

--İşte güven, ilkel canlı/toplum aşamasından başlayıp, sanayi toplumunun bu karmaşası içinde ki sanal ortama kadar sürebilen bir zincirin halkası olmuştur.

--İlkel insan ve canlılar için güven, kendisine zarar vermemesi ile başlar ve sonra da ondan ne alacağı ile sürer gider.

--Gelişmiş sanayi toplumlarında, yani günümüzde ise güven, karmakarışık bir hal almıştır. Kişinin kendine güveni, karşısındakine güveni, sosyal-siyasal durum/yapılara güveni, bir işte çalışıyor ise kurumuna olan güveni ile sürüp gider.

--İşte bu kadar karmaşa arasında bir de gerçek olmayan yaşamlar ortaya çıktı; sanal yaşamlar. Facebook, whatsapp (burada da sanal hat kullanımı varmış), messenger, instagram gibi.

--Gerçek olmayan kişilerden tutunda, gerçek olmayan yaşam ve hikayelerine kadar uzayıp gidiyor. Yiyen yiyor, muhabbeti.

--PR denilen Halkla İlişkiler ortaya çıkalı, siyaset, sosyal ve siyasi ortam ve yaşam da sanal oldu. Tarih kitapları falan yok artık Herkes kendi tarihini kendi yazıyor. Yersen muhabbeti.

--Seçim, bir tercihtir. Neyi nasıl seçeceğinin önceleri bir kıstası vardı. İdeolojiler kişilere, topluma bir proje sunarlar ve Siyasi Parti, Sendika, Dernekler aracılığı ile ikna ederlerdi.

--Oysa şimdi. Yarat bir sanal kahraman. Ekle resim, video ve iki kelamı. Yersen muhabbeti.

--Gelinen nokta: Sokaklara bakar iseniz, sanal ortamda ki videolara (sahte değiller ise. Olabilir, rehavet yaratmak da bir seçenektir) bakılır ise, iktidar gitti, herkes kan ağlıyor (gerçekten de herkes kan ağlıyor), iktidar gitsin de, kim gelir ise gelsin, artık bundan daha kötüsü olmaz noktası yaşananlar.

İnsanların güven duyguları zedelendi. Kendilerine karşı, muhataplarına karşı, her şeye ve herkese karşı. Bu gidişat hiç de hayra alâmet değil.

KENDİNE, KARŞISINDAKİNE, GELECEĞİNE, DEVLETİNE, MİLLETİNE, SİYASETİNE güven duymayan bir yapı ortaya çıktı.

--Her şey, her şeye, herkes kendisi dahil herkese karşı güvenini yitirdi.

--Kişler, kurumlar güven duyulması ile ayakta kalır ve yaşarlar.

--Güven duygusu, içsel bir duygudur, kaybedilir ise bir daha gelmez. Herkes iki kere düşünmeli. Kişi olarak da, sosyal, siyasal yapılar olarak da!..