2 Temmuz 1993’te Sivas’taki el, Ankara’da çıktı yeniden. Hem de şehit cenazesinde, ailenin acısını hafifletmek isteyen, paylaşmak isteyen binlerce vatandaşın bir arada olduğu bir ortamda…

 Ana muhalefetin genel başkanına kalktı bir el. Öfkeden, kinden, nefretten öyle hal almıştı ki yüzü, saldırganın fotoğraf karesi bile ürkütüyordu…

 Yumruğu salladı CHP Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu’na. Ama ‘galyana’ gelmişti, ifadesine göre. Arkasında yönlendiren yokmuş. Etkilenmiş, arkadan gelen sesten…

 İşte o AKP üyesi şahıs, Antalya’ya gelirken yakalandı. Gözaltının ardından denetimli serbest…

 Ve medyaya düşen fotoğraflara göre de o eli öpen, öpene…

 Utancımdan kanım donuyor…

 Nasıl bir ülkedeyiz, ne haldeyiz, nedir bu kin! Anlam veremiyorum. Anlamak istemiyorum. Ama yaşıyoruz hep beraber bu kan donduran olayı…

 Henüz Kılıçdaroğlu’nu linç girişimine dönen olayda bir tutuklu yok. Kara bir gün olarak tarihe geçen olayın ardında ise araya alınmış bir genel başkan, güvenlik tedbirlerinin yoksunluğu, evde tutulduğu evin yakılmasını isteyen bir kadın, şiddeti tepki olarak gören bakan vs bir dizi üzen fotoğraf kaldı…

Sonuç provokatör serbest…

Tacizci serbest…

Katil bulunamıyor…

Ve utanç üstüne utanç…

Bir kadının toplu taşımada taciz edilip bir yavrunun tecavüz sonrası kaybedildiği İstanbul’da Büyükşehir Belediyesi Meclisi’nde AKP Grubu, Kadın-Erkek Eşitliği Komisyonu’nu kurdurmuyor…

Reddediyorlar…

İzahı yok…

Açıklaması yok…

Tıpkı toplu tacizin araştırılmasına mecliste izin vermedikleri gibi…

Ben utanıyorum…

Kim o eli öper…

Kim bu çarpık zihniyeti tebrik eder bilemem…
Vicdan ve cüzdanlarına bağlı…

Benim içim yanıyor…

 Yüreğim acıyor…

Sevgi ve barışın egemen olması gereken topraklarımızda yaşanan utanç beni yakıyor…