Uzun bir aradan sonra Akdeniz Gerçek
ailesinden merhaba.
Çok uzak kaldım yazmaya, fakat bu süre
içerisinde okumaya çaba harcadım.
Bu yüzden sürçü lisan edersem şimdiden
affola.
Ara vermemin çok özel ve kutsal bir nedeni
vardı; annelik.
İşte tam da bu konuda size sayfalarca
yazabilirim.
Artık aynaya baktığımda daha cesur, daha
güçlü, daha şefkatli bir kadın görüyorum.
Klişe laftır hep duyarız ya;
çocukluğumuzda, ergenliğimizde, genç ruhumuzun verdiği her serzenişimizde ‘anne
olunca anlarsın’ cümlesini.
Evet, anne olunca anladım.
Uçsuz bucaksız, karşılıksız bir sevginin
var olduğunu…
Senden önce bir canın çok daha önemli
olduğunu…
Uykusuzluğun, sabrın, şefkatin, merhametin
sınırsız olduğunu…
Yaşamanın artık daha değerli ve önemli
olduğunu…
Cennet kokan o minik insanın mucizenin ta
kendisi olduğunu…
Şiirlerde, şarkılarda anlatılanlardan
bambaşka ve daha büyük bir aşk olduğunu…
Ayrı kalınan bir saatin sonunda dibine
kadar özlemenin ne demek olduğunu...
Yüzüne her baktığımda farkında olmadan
bütün duaları sıraladığımı...
Anne olunca anladım!
Ve sen çocuğum, çocukluğum..
O kadar saf o kadar masumsun ki yolumu
amacımı hedefimi değiştirdin..
Sen geldin anlam kazandı dünya!
Sen bize çok iyi geldin
Hoşgeldin..
***
Çocuğum musun yalnızca
Çocukluğum musun yoksa?
Gerçekten ben mi yetiştiriyorum seni?
Yoksa sen mi beni...
Özlem
Açar
