Küresel fırtına içinde unutulup giden acıma duygusunu canlandırmak için gençlere örnekler verilince çoğunlukla şu kısa yanıtı alıyoruz:

“Duygu sömürüsü yapma!”

Ülkeyi yönetmekle görevlendirilen ekibin başındaki 2 Numara da “açılım” sözcüğünün altını göstermek yerine, coşkulu bir vaiz tavrıyla sesini yükseltiyor:

“Kimse anaların gözyaşları üstünden pirim yapmaya kalkmasın!”

Ses metalik, söz güzel; ama gerisi yok. Oysa soru çetin:

Hangi anaların gözyaşı?

Mühendisler, başlarına geleceği düşünmeden krom işletmesine gidiyorlardı. Otomatik silahlılar araçlarını durdurdular. Onları sıraya dizdiler ve mermi yağdırdılar.

Mehmet Çetin, Bülent Fidan, Orhan Yeler, F. Mehmet Bakar, Selim Şahin, Aydın İnceoğlu, Hüseyin Yeğenoğlu, Mehmet Zeki Özçelik silahsızdılar, kimseyle bir alıp veremedikleri de yoktu; ama öldürüldüler.

Petrol sondaj kuyularında çalışan A. Hakan Yılmaz, Hakan Bayla ve Mustafa Yelkenci de yana yana sıralandılar ve birer mermiyle vuruldular.

Elazığ ilinde köy okuluna gelen katiller, öğretmenlerin ailelerini bir odaya kapattılar. Öğretmen Selahattin Kurtuluş, Hikmet Kurtuluş, İzzet Yüksel, Ahmet Bekâr ve Bayram Yeşil’i sıralara oturttular; yaylım ateş açarak öldürdüler.

Tunceli’nin Bükardı köyünün okulunda Öğretmen Hamza Çetin’i, Erkan Aydın’ı da kurşuna dizdiler.

Yine Tunceli’nin Pirincik köyü okulunda öğretmen Fevzi katar, Taşkın Şengen, Ünal Atlı ve Orhan Bakış’ı öldürdüler. Öğretmen Cemal Ünlü ağır yaralandı.

Tunceli Mazgirt ilçesi, Darıkent Beldesi ilkokulunda öğretmen Ali İhsan Çetinkaya, Metin Kaynar, Buminhan Temizkan, Mustafa Karınca, Rüstem Şen ve Vedat İnan’ı evlerinden çıkardılar ve yaylım ateşle öldürdüler.

Öldürdüler; çünkü ABD’nin “Gerilla Savaşı” talimatında devlet görevlilerinden “özenle seçilmiş hedeflerin,  planlanarak nötralize edilmeleri” yazılıydı. “Nötralize etme”nin katletmek olduğunu söylemeye gerek yok.

Hangi açılıma devam?

Masum emekçileri öldürenler, kültürel haklar için mi bastılar tetiğe?

Kimlerdi o katiller ve anaları ağladı mı?

Savcılar onları mahkemeye çektiler mi?

Yargıçlar, otomatik silahları, mühendislerin, öğretmenlerin bedenlerine saplanan mermileri katillere veren devletleri sorguladılar mı?

Katilleri eğiten EOKA deneyimli Yunan subayları hiç sorgulandılar mı?

Katilleri besleyen uyuşturucu parasının kaynağını araştırdılar mı?

Yok muydu katliamlarla ilgili gizli-açık tanıklık edecek itirafçılar?

Bu katilleri “ulusal Kurtuluş savaşçısı gerillalar” diyerek kutsayanlar, Ağrı’nın Dibinde gezenler, bu cinayetleri “asimilasyona tepki” diyerek zafere dönüştürebilirler!

ABD’nin katillere yardım ettiğini bile bile, Amerika ile köklü-tarihsel ilişkilerden söz eden General, koşullarımızla “açılıma devam” deyip dururken asli görevinin güvenlik olduğunu, katilleri yakalamak olduğunu unutuyor!

Kürt yurttaşlar da yanılıyorlar: Mühendislere, öğretmenlere kıyanlar, dünyayı kana bulayan devletlerin koruması altında onurlu bir devlet kuramazlar.

Ulusal kahraman olarak yutturulan katiller, kısa süre sonra cana kıyan baskıcı diktatör olurlar.

Katiller ancak kalleşliğin simgesi olabilirler.

Öte yandan eşkıya devletlerle işbirliği bağımsız bir devletin yıkımının da başlangıcıdır.

Yıkıma ortaklık, “üniterlik”, “demokrasi” nutuklarıyla ancak bir süre örtülebilir ve yıkımın yolunu açan görevliler de yargılanmaktan kurtulamazlar.

23 Eylül 2009, The General,UDY 2010